Al zo’n beetje mijn hele leven zie ik dagelijks de Stormvloedkering Hollandsche IJssel, de oudste van onze deltawerken. Tijdens de beginjaren van m’n nog jonge ;-) leven woonde ik op een (flinke) steenworp afstand, nu rijd ik er wel bijna dagelijks langs.
Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met de waterkering: verkeerstechnisch is het een drama, bouwkundig heeft het me altijd geïntrigeerd. En bij het zien van de 4 torens heb ik nog wel altijd steeds het gevoel: ik ben weer thuis.
Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met de waterkering: verkeerstechnisch is het een drama, bouwkundig heeft het me altijd geïntrigeerd. En bij het zien van de 4 torens heb ik nog wel altijd steeds het gevoel: ik ben weer thuis.
Al langere tijd was ik van plan om de waterkering eens op de foto te zetten wanneer een van de schuiven naar beneden was. Op zich niet een heel erg bijzonder fenomeen; dat gebeurt bij mijn weten ieder jaar wel minimaal een keer.
Zo ook afgelopen woensdag 3 januari 2018. Men kondigde van tevoren al aan dat dat de waterkering zou zakken omdat een westerstorm het water flink op zou stuwen. Dus besloot ik er dit keer eens tijd voor vrij te maken.
Zo ook afgelopen woensdag 3 januari 2018. Men kondigde van tevoren al aan dat dat de waterkering zou zakken omdat een westerstorm het water flink op zou stuwen. Dus besloot ik er dit keer eens tijd voor vrij te maken.
Wat dit keer wel uniek was: niet alleen de Stormvloedkering ging dicht; alle 5 waterkeringen gingen dit keer dicht! Een unicum in de Nederlands geschiedenis.
Ik besloot de foto’s in de avonduren te maken, omdat de torens dan (sinds enige jaren) mooi rood belicht worden als waarschuwing voor de scheepvaart. Stevig aangekleed, de storm trotserend en me steeds flink breed makend om de camera en statief uit de wind te houden, heb ik een aantal mooie platen kunnen schieten.
